Önce yakınlıklar adına sandım bu kargaşayı, Sonra sensizliklere bir isyan başladı İnişlerin çıkışlarını beklemeden, Hep düşüştü, kim...

Ümitsizlik mi bu içimdeki yangının adı yoksa terk edilmişlik mi? Bir yudum suya hasret, çatlamış dudakların feryadı mı? Yoksa...

Öyle kurumuş ki dudaklarım… Mecbur kalmasam, kendimi bu zifir karanlık yolculuğa mahkûm edip, mutfağa kadar gidesim yok. Sanırım benim...