ZEMHERİ

Bir yaz güneşi vurdu şakaklarıma.

Ağrılarımın dinmesini umduğum bir anda.

Sadede gelemeyen yüreğimin ağırlığıyla,

Geçmek bilmeyen vakti bekledim yalnızca.

Bir garip keder oldu hayat.

Buruk bekleyen ses oldu.

Güpegündüz acı veren gözlerinden,

Ruhuma akan nefes oldu.

Yoksun bir kalbin uykularını kaçıran,

Kor gibi, yüreğimi dağlayan,

Zehriyle ömrümü solduran,

Bu garip dervişe zemheri oldu.