YALNIZ DEĞİL YALNIZLIK

Sessizlik bazen kimsenin görmediği yerde çıkarıyor sesini.

Bazen karanlık bazen en aydınlık sokaklarda buluyor seni.

En kalabalık sokaklarda bile yalnızmışsın gibi hissediyor ve yürüyorsun.

Kimse seni fark etmesin istiyorsun ve kendi kendine gönül eğlendiriyorsun.

Korkuyorsun herkesten, ufak bir seste bile seni fark etmelerinden korkuyorsun.

Gizliden gizliye kendinden de kaçıyorsun.

Bilmiyorsun ki asıl yabancı sendin kendi gönlünde.

Bütün kapılara kilit vurmuş, bekçilik yapıyorsun kalbine.

Korkuyorsun işte sende hayali yolculuğa çıkmaya.

Bir gönül de benden eksilsin demeden herkesten kaçıyorsun.

Bazen yağmurlu caddelere bazen kaldırımları sökülmüş, renksiz sokaklara dalmaya gidiyorsun.

Simitleri bayatlamış amcadan bir poşet simit alıp, deniz kıyısındaki küçük parka gidiyorsun gönlünü eğlendirmeye.

Sonra yalnız ve sessiz olan küçük bir parka atıyorsun kendini.

Demirlerden yağmur damlaları süzülen salıncağa biniyor ve bir lokma simit atıyorsun ağzına.

Biraz karnını doyuruyorsun.

Ayakların yerden kesilmiş geceyi izliyor biraz da gönlünü doyuruyorsun.

Sokak lambası dahi olmayan ıssız parkta yıldızları ezberliyorsun.

Birileri yok elbet ama sen yine de kendi karanlığında yaşamak istiyorsun.

Gözlerini kapatıyorsun sallanırken sanki dünya seninle dönüyor gibi hissediyorsun.

Sanki sadece sen varmışsın gibi görüyorsun her şeyi.

İşte bunun adı ‘’YALNIZ DEĞİL’’ , ‘’ YALNIZLIK’’

Çünkü sen de biliyorsun ki yalnız olmak bir tercih değildir, yalnızlık bir tercihtir.

Şimdi bütün parkları keşfetmeye devam et.

Her girdiğin sokaktan birer simit al ve yalnızlığı fark ettiğin an gözlerini tekrar kapat dünyayı bir de böyle izle...