BİTAP

Bir kadın kimsesiz kaldı bugün.

Bir kız çocuğu toprak koktu.

En çok bundan yoruldu kadın...

Acıdan hüzünden kaplamış ruhunu temizlemekten.

Hem yaşamaktan hem ölmekten,

En çok da boğazındaki düğümleri çözmekten.

Yoruldu ya bir sefer; bilmediği yollarda kaybettiği o kendini bulmaktan...

Tek derdiydi kaybolmayı tadan naif kalbinin var olmak istemesi.

Çocuk aklı işte kim bilir ne göründü gözüne hoş?

Çok saf kaldı, çokça masum olmayanların arasında...

Nedenler okyanusunda boğuldu minik ruhu,

Kimsesizler uçurumunda ruhu büyüyüp kadın oldu.

O bir kız çocuğuydu, o bir kadındı.

En çok da bu yordu kendini.

Çift ruha sahip bir bedeni,

Köhne bir bitabın eseri...

GÖKÇE KORKMAZ