HAYAT İŞTE

Olmaz dediklerimizi oldurabilecekken susup bekliyoruz; karanlığın içine hapsolmuşluğumuzla.

Neden peki? Neden tüm o yutamadığımız çığlıklar? Haykıramadığımız, mutsuzluğumuzu gizlediğimiz o mutlu yüz nerede şimdi?

Aynada gördüğümüz, gerçek benliğimiz bize gülümseyebilecek mi gözlerinin yalanını bile bile?

Yalnızlığımızı sımsıkı örttüğümüz tüm o uykular yaşam sürebilecek mi?

Ardına kadar açtığımız iyimserliğimiz yine mutlu edecek mi bizi yeniden uyandığımızda?

Hiç sanmam.